CZASZ-BUD

Docieplenie ścian zewnętrznych budynku

Podłoże, na którym przyklejane będą płyty styropianowe, musi być suche, równe, oczyszczone z brudu i kurzu. Powierzchnię należy wyrównać, wypełnić uszkodzone miejsca zaprawą murarską, wysuszyć, a na koniec, jeśli to konieczne, zagruntować.

Najpopularniejszym i najlepszym sposobem rozprowadzania zaprawy na płycie, jest nanoszenie jej metodą „pasmowo-punktową”: Wszelkie ubytki i szpary pomiędzy płytami oraz zagłębienia po montażu kołków uzupełnia się odpowiednio dociętymi klinami lub pianką a nie klejem . Użycie do wypełnienia szczelin zaprawy klejącej, którą charakteryzuje duża przewodność cieplna, mogłaby powodować powstawanie w tych miejscach mostków termicznych.

Płytę z nałożoną zaprawą należy przykleić do ściany i docisnąć . Nie należy dociskać przyklejonych płyt po raz drugi, jak i korygować ich ułożenie po upływie kilku minut. Jeżeli okaże się, że płyta jest niewłaściwie przyklejona – należy ją oderwać, usunąć zaprawę klejącą ze ściany, ponownie nałożyć ją na płytę i zamocować. Płyty układa się rzędami, od dołu do góry. Poszczególne rzędy muszą być ułożone kaskadowo, przesunięte jeden wobec drugiego (np. o połowę długości płyty), i z zachowaniem odpowiedniego układu przy oknach i drzwiach . Krawędzie płyt powinny też dobrze przylegać do podłoża – są wówczas zabezpieczone przed uszkodzeniem. Dobrej jakości zaprawa nie wymaga kołkowania styropianu. Liczba użytych łączników zależy od wysokości budynku. W strefie krawędziowej zaleca się stosowanie zwiększonej liczby łączników, ze względu na dodatkowe czynniki wpływające na osłabienie przyczepności. Po związaniu zaprawy klejącej i poza zamocowaniu mechanicznym płyt styropianowych należy wyrównać powierzchnię, szlifując ją tarka przystosowaną do tarcia styropianu. Na odpowiednio przygotowanej powierzchni płyt styropianowych należy nanieść gotową zaprawę, rozprowadzając ją stalową pacą i zatopić w niej siatkę zbrojoną z włókna szklanego. Siatkę zaleca się zatapiać pionowo z zachowaniem zakładów 10 cm i zaszpachlować na gładko tak, aby siatka była całkowicie niewidoczna. Po całkowitym wyschnięciu zaprawy klejowo szpachlowej powierzchnię można gruntować. Podkład gruntujący nanosimy równomiernie na powierzchnię za pomocą pędzla, wałka lub przez natrysk mechaniczny. Tynk nakładamy warstwą o grubości ziarna kruszywa, przy pomocy gładkiej pacy ze stali nierdzewnej.

Warto wiedzieć, że faktura baranka, dzięki odpowiedniej wielkości kruszywa tworząca charakterystyczną strukturę gruboziarnistego grysu, może ukryć drobniejsze nierówności podłoża. Należy pamiętać, by najpierw wybrać fakturę, a później kupić materiały elewacyjne, ponieważ każdy tynk ma określony zakres możliwości fakturowania. Materiał należy nakładać metodą „mokre na mokre”, nie dopuszczając do zaschnięcia zatartej partii przed naciągnięciem kolejnej. W przeciwnym razie miejsce tego połączenia będzie widoczne.

Tynki mogą mieć różną fakturę. Zacierając warstwę tynku ruchami okrężnymi w jedną stronę uzyskamy fakturę „baranek”, a ruchami okrężnymi, pionowymi, poprzecznymi – fakturę „kornik”.

Ewentualne malowanie przy zastosowaniu tynków mineralnych

Farby elewacyjne możemy nakładać pędzlem, wałkiem lub metodą natryskową, choć w przypadku tej pierwszej metody najlepiej jest rozcieńczyć ją wodą. Aby otrzymać zamierzony efekt, najlepiej jest położyć co najmniej dwie warstwy farby. Na jednej płaszczyźnie prace należy prowadzić bez przerw, w sposób ciągły, stosując technologię „mokre na mokre”, unikając przerw w pracy. Aby uniknąć różnic w odcieniach barw należy na jedną płaszczyznę stosować farbę z tej samej serii produkcyjnej. W trakcie malowania jak i schnięcia, ważna jest temperatura, około +8 do +25 stopni oraz niezbyt duża wilgotność.

Przeczytaj również:Docieplenie poddasza, Montaż ściany działowej z karton-gipsu, Panele podłogowe, Ścianki z betonu komórkowego, Trawertyn, tynki ozdobne, Układanie płytek, Malowanie mieszkania, domu, biura, Remonty i wykończenia (usługi remontowe)